ที่มา : พจนานุกรมพุทธศาสตร์ ฉบับประมวลศัพท์ พิมพ์ครั้งที่ 31
[คลิก]
คำศัพท์ : มหายาน
“ยานใหญ”, นิกายพระพุทธศาสนาที่เกิดขึ้นหลังพุทธปรินิพพาน ประมาณ ๕๐๐–๖๐๐ ป โดยสืบสาย จากนิกายที่แตกแยกออกไปเมื่อใกล พ.ศ.๑๐๐ ( ถือกันวาสืบตอไปจากนิกาย มหาสังฆิกะ ที่สูญไปแลว) เรียกชื่อตน วามหายาน และบางทีเรียกวาโพธิสัตวยาน (ยานของพระโพธิสัตว) พรอมทั้งเรียกพระพุทธศาสนาแบบเกาๆ รวมทั้ง เถรวาทที่มีอยูกอนวา หีนยาน (คําวาหีนยานจึงเปนคําที่เกิดขึ้นภายหลัง แตใชเรียกสิ่งที่เกากวา) หรือเรียกวาสาวกยาน (ยานของสาวก), มหายานนั้นมีผูนับถือมากในประเทศแถบเหนือของทวีปเอเชีย เชน จีน เกาหลี ญี่ปุน ทิเบต และ มองโกเลีย บางทีจึงเรียกวา อุตรนิกาย (นิกายฝายเหนือ) เปนคูกับ ทักษิณนิกาย (นิกายฝายใต) คือ เถรวาท ที่นับถืออยูในประเทศแถบใต เชน ไทยและลังกา ซึ่งทางฝายมหายานเรียกรวมไวในคําวา หีนยาน, เนื่องจากเถรวาท เปนพระพุทธ ศาสนาแบบดั้งเดิม จึงมีคําเกาเขาคูกัน อันใชเรียกนิกายทั้งหลายที่แยกออกไป รวมทั้งนิกายยอยมากมายของมหายาน หรือเรียกมหายานรวมๆ ไปวา อาจริยวาท หรือ อาจารยวาท ( ลัทธิของอาจารยที่เปนเจานิกายนั้นๆ), ลักษณะสําคัญ อยางหนึ่งที่นาสังเกตคือ เถรวาท ไมวาที่ไหนในประเทศใด ก็ถือตามหลักการเดิมเหมือนกันหมด สวนมหายาน แยกเปนนิกายยอยมากมาย มีคําสอนและขอ ปฏิบัติแตกตางกันเองไกลกันมากแมแตในประเทศเดียวกัน เชน ในญี่ปุน ปจจุบันมีนิกายใหญ ๕ แยกยอยออกไป อีกราว ๒๐๐ สาขานิกาย และในญี่ปุน พระมีครอบครัวไดแลวทุกนิกาย แตในไตหวัน เปนตน พระมหายานไมมีครอบครัว
เทียบ เถรวาท, หีนยาน